Leszek Misiak

 Misiak Leszek

Urodzony 1943 r. Studia w Akademii Szfuk Pięknych w Krakowie w pracowni prof. Wacława Taranczewsiciego. Dyplom z wyróżnieniem w 1968 r. Obecnie profesor zwyczajny ASP w Krakowie. Uprawia malarstwo, rysunek i grafikę. Miał kilkadziesiqt wystaw indywidualnych. Brał udział w wielu wystawach w kraju i za granicą.
Prace w zbiorach: Muzeum Narodowe w Krakowie, Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowe w Szczecinie, Muzeum im. Leona Wyczótkowskiego w Bydgoszczy, Muzeum Górnośląskie w Bytomiu, Musee d'Art et d'Histoire Fribourg, Gewerbemuseum - Winterthur, Muzeum Sztuki Współczesnej - Skopie, Portland Oregon Art. Museum, Muzeum Historyczne Miasta Krakowa, oraz w zbiorach prywatnych w kraju i za granicą. 

Leszek Misiak z pełną skupienia uwagą obserwuje otoczenie. Jego zainteresowanie budzą zwyczajne fragmenty natury i pospolite przedmioty. (...) Patrząc na wybrany motyw sporządza notatkę rysunkową lub barwną, która zawiera wiążący pomysł kompozycyjny. Na podstawie wykonanych studiów powstają w pracowni obrazy. Artysta uważnie studiuje wybrany motyw, drąży go, bada jego możliwości, stopniuje dawkę realizmu, odpowiedniość do natury. (...) Prace te malowane są z nadzwyczajną wrażliwością. Cechują je przemyślane podziały przestrzenne i harmonijne, wyszukane zestawienia barwne, bogate pod względem chromatycznym i temperaturowym, świetliste lub tez przeciwnie – matowe, o delikatnie zróżnicowanych fakturach. Niezależnie od wyboru motywów, stopnia realizmu, kompozycji i wartości chromatycznych emanują niemal materialnym absolutnym spokojem. Pogrążone w ponadczasowym trwaniu przedstawienia, wydają się być wieczne i niezmienne, choć równocześnie są żywe i poddane autonomicznym powtarzalnym zmianom. Napięcia barwne, które powstają na granicy fenomenów i przedmiotów – nieba i ziemi, wody i powietrza, przestrzeni wewnętrznej i zewnętrznej – nie zakłócają olimpijskiego spokoju obrazów, wprost przeciwnie jeszcze wyostrzają ich oddziaływanie. To tu przede wszystkim – na granicy pól barwnych malowanych form, w nerwach przecięć powstających na stykach płaszczyzn barwnych, rodzi się fala spokoju i kojącej harmonii. Która przenika poza ramy płótna, do widza. A natura rozjaśniona światłem emitowanym przez powierzchnie barwne, tryskającym z tajemniczych szczelin nabiera platońskiego, metafizycznego waloru. Obrazy Leszka Misiaka budowane są przede wszystkim kolorem. Kolor określa przestrzeń, formę, i emanujące z powierzchni plamy barwnej światło. Wrażliwość kolorystyczna artysty i waga, jaką przywiązuje do barwy, wskazują na jego silne związki z koloryzmem. Tu przede wszystkim tkwią korzenie sztuki Leszka Misiaka. Ale nie tylko. Obrazy artysty wskazują pokrewieństwo z abstrakcją pomalarską – widoczne w sposobie kształtowania plamy barwnej, minimal artem – dostrzegalne w archetypicznym traktowaniu natury, sprowadzonej do znaków podstawowych, a także z malarstwem materii – przez dyskretne wprowadzenie organicznych składników urozmaicających fakturę, a niekiedy z abstrakcyjnym impresjonizmem przez zastosowanie idiomatycznego znaku – obrazu. Przede wszystkim jednak sztuka Leszka Misiaka jest wynikiem głębokiego wczucia się artysty w naturę i kreacją formalną jego subtelnej wyobraźni. Dopiero na tę przekształconą na kolor i kształt intuicyjną kontemplację nakłada się wiedza artysty, o sztuce, jego artystyczne sympatie. Wynikiem jest obraz – znak identyfikacyjny refleksyjnej, wrażliwej osobowości artysty.
Maria Zientara
 

(...) Leszek Misiak nie szokuje, nie drażni, nie rzuca agresywnych plam w spazmatycznych odruchach, lecz z wyciszonym spokojem, głęboki skupieniu i w bardzo przemyślany sposób, przedstawiając widzowi jakiś wycinek realnego świata, zaznacza swoją w nim, osobową i żywą obecność. Jego obrazy są antidotum na dramaty, szaleństwa i zgiełk medialny współczesnego świata, na jego egoizm, niesprawiedliwość, konsumpcjonizm i przemoc. Leszek Misiak wskazuje piękno świata na krawędziach jego granic widzialności i rozpoznawalności, w czystej konstrukcji spraw i form ostatecznych, nie gubiąc do końca szczegółów tego, co nam bliskie i przyjazne, co jest obrazem świata w którym żyjemy i umieramy. Podkreśla piękno i wartość ciszy w wizji i komunikacie stworzonym specjalnie perz artystę dla drugiego człowieka. Dotyka spraw nieuchwytnych, ale wywołanych intuicyjnym przeczuciem i metafizyczną tęsknotą. Pozostawia ślady swojej ręki malarza pracującego w odosobnieniu, chwytającego esencję z eteru własnego, wewnętrznego ładu i potrzeby scalenia obrazu świata, szukania w nim wartości najcenniejszych oraz ludzkiej i nadprzyrodzonej miary.
Stanisław Tabisz 

  • ORGANIZATOR:

  • PATRONAT:

  •  

  • PARTNERZY:

  •