Na zdjęciu: Jerzy Sas Kulczycki przy rodowym fortepianie sprowadzonym przez jego matkę Zofię Kulczycką, od rodziny Kulczyckich z Wiednia
Jerzy Sas Kulczycki, z zawodu urzędnik państwowy, były asystent konsularny państw dawnej Brytyjskiej Wspólnoty w Afryce, a prywatnie badacz dziejów rodu Kulczyckich, autor opracowania Z dziejów Kulczyckich. Tom I. Od Brańska do Wiednia (1264–1694), prawny spadkobierca Jerzego Franciszka Kulczyckiego - znanego z bitwy pod Wiedniem, związanego z kawową historią Wiednia .
Maurycy Tytus Kulczycki zmarł w wieku 73 lat jako zasłużony nie tylko dla dziejów Dworku, lecz również dla historii Miechowa. Nie wiadomo jednak, gdzie został pochowany. Epitafium poświęcone jego pamięci znajduje się w miechowskiej Bazylice Grobu Bożego.
Poszukując wątków rodzinnych, związanych z dawnym właścicielem, które mogłyby być inspiracją do ożywienia działań kulturalnych w dworku, odkryliśmy barwną postać, wskazującą nam, jak można łączyć przeszłość z teraźniejszością. Tą postacią jest współcześnie żyjący Bruno Kulczycki, najprawdopodobniej ostatni z rodu. Historyk sztuki, orientalista, odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi za wkład pracy dla kultury polskiej. Wraz z żoną Marią, prawnuczką wybitnego malarza Józefa Brandta, uratował od zagłady pałac Brandtów w Orońsku, utworzył Towarzystwo Przyjaciół Rzeźby, które stworzyło podwaliny dla powstałego później Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku. Bruno Kulczycki był również inicjatorem utworzenia wielu innych muzeów na Kielecczyźnie oraz powołania Biura Wystaw Artystycznych w Kielcach i jego pierwszym dyrektorem.